Ostatnia aktualizacja: 29.07.2014.
Tablica informacyjna: OSADNICTWO.
Ryc.1 Stan tablicy w 2008 roku (uroczyste otwarcie Warszawskiego Parku Archeologicznego).
(Źródło: http://archaios.w.interia.pl/new_page_6.html. Pod tym linkiem można także zobaczyć tą tablicę w lepszej rozdzielczości)
Ryc.2 Stan tablicy na 2.07.2012 rok. Fot. Amicus. Licencja: CC BY-SA 3.0.
Treść z tablicy informacyjnej: Osadnictwo.
Na przełomie X i XI wieku na ziemiach polskich żyło około 700 tysięcy osób. Osadnictwo było bardzo nierównomiernie rozłożone. Obok obszarów o dość znacznym zagęszczeniu, duże części kraju były w ogóle nie zasiedlone. Ludność mieszkała w osadach i grodach.
Podstawowe formy zabudowy mieszkalnej to: ziemianki, półziemianki oraz budowle naziemne - chaty. Materiał wykorzystywany do budowy to drewno, glina, ziemia.
Budowle wykonywane techniką plecionkową miały ściany wyplatane z gałęzi.
Chaty o konstrukcji słupowej wznoszono techniką sumikowo-łątkową, tzn. w pionowo wbite słupy z wyżłobionymi rowkami wsuwano odpowiednio zaciosane dranice lub belki.
Budynki zrębowe, ze względu na swoją solidną konstrukcję, były bardziej trwałe i dawały lepszą ochronę. Ściany stawiano z belek dębowych lub sosnowych. Uszczelniano je mchem, wylepiano gliną. Drzwi wykonywano z plecionki lub z odpowiednio przyciętych desek. Dachy były dwu- lub czterospadowe.
Wszystkie omówione rodzaje budynków to domy służące do stałego użytkowania. Oprócz nich wznoszono także lekkie konstrukcje, np. szałasy. Na osadach znajdowały się też budynki gospodarcze.
Tekst: Andrzej Piotrowski, Agata Wójcik. Projekt graficzny: Lidia Kobylińska.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz